'Van de jongens hoorden we dat de meisjes uit het dorp behoorlijk jaloers waren. Geen wonder eigenlijk, want wij kwamen van een grotere stad en dan heb je een heel andere achtergrond.

Wij droegen bijvoorbeeld korte haren, Dat was hier niet. Onze jurken maakten we meestal zelf en dan zonder mouwen, dat hadden ze hier ook nog niet gezien.

Vooral in het begin werden we van boven tot onder bekeken. Wanneer we 's avonds met de hond erbij een vleespakket gingen halen bij de tram en we keken om, dan liepen er altijd weer een heel stel jongens achter ons aan. Soms leken het er wel twintig.’

Vrijer

Dat de kasteelmeisjes in contact zouden komen met de dorpsjongens, was begrijpelijkerwijs een kwestie van tijd. Zo kon de spaarzame vrije tijd dan toch wat aangenamer besteed worden.

’Wij waren in die dingen wat vrijer dan de meisjes van het dorp. We gingen bijvoorbeeld met jongens naar de film, daar zag je een meisje van hier niet zo gauw doen.’

Overigens werd het met dat uitgaan nu ook weer niet ál te wild.

‘Toen we in dienst kwamen moesten we ons verplichten minstens een heel jaar te blijven. Om de twee weken hadden we dan zondags van drie tot half zeven vrij en iedere woensdagavond tot tien uur.

Eerder hadden ze gewerkt met meisjes uit het Rijnland, maar dat was blijkbaar te dichtbij, want die wilden elke maand naar huis. Wij waren gewoon het hele jaar intern en de vrije tijd bleef meestal echt beperkt tot wat was afgesproken.

Zelfs als het kermis was in het dorp, werden wij erop uitgestuurd om bramen te plukken. Dan hoorde je in de verte muziek en wist dat iedereen zat te vieren terwijl je zelf je handen en kleding openhaalde aan de doornen. Ondertussen kwamen er dan natuurlijk allerlei jongens langs gefietst om te plagen.

We waren meestal maar met z'n tweeën of drieën, maar als je zag wat een bende daar achteraan bleef hangen…'

Sleutel in de muur

'Op een zondag had ik met mijn vriendin een afspraak met Cup, mijn latere man, en een andere jongen. We gingen met zijn auto naar de bioscoop in Venlo op een zondagmiddag. We moesten om half zeven weer thuis zijn, maar onderweg begon het vreselijk te onweren en daar was die auto niet opgebouwd. Zodoende schuilden we ergens tot het voorbij was, maar kwamen wel te laat op het kasteel. Dat betekende direct dat we een paar weken de deur niet meer uit mochten.’

Gelukkig viel daar nog wel een mouw aan te passen.

‘We gingen onze nood klagen bij de boer die de kasteelboerderij bewoonde. Die kon er wel inkomen hoe vervelend het voor ons was om er niet meer uit te kunnen en de jongens niet meer te zien, dus van hem kregen we toen een sleutel, zo’n hele grote die we 's avonds bij een kijkgat in de muur verstopten.'

Worst

Binnen de kasteelmuren gebeurden trouwens wel meer dingen waarvan de eigenaars niet zozeer op de hoogte waren.

‘De kokkin vrijde met een slager uit het dorp en die liet ze zo af en toe op het kasteel komen. Ze was een beetje de baas over ons, had wat verantwoordelijkheid, dus dat kon ze wel maken.

Ons zinde het wel, want meestal kregen we een stuk worst van hem en dat was mooi meegenomen. Wat we van meneer en mevrouw kregen was echt niet te veel.

Elke week afgewogen honderd gram boter, een kwart pond worst en dat was het wat de extra's betreft. Alleen stroop kon je krijgen zoveel je wou.

De worst en de boter bewaarden we in een soort vliegenkastje dat we op een gang hadden gehangen. Echt veilig hing het daar niet, want als de zoon des huizes, Herr Ernst, 's avonds bier had zitten drinken in zijn atelier en hij kreeg honger, dan kwam hij vanzelf bij ons kastje uit, omdat zijn moeder 's avonds alle kasten en deuren sloot en hij daar dus niet bij kon. ‘s Morgens zeiden we dat dan wel tegen mevrouw en dan konden we nieuwe halen, maar het bleef toch altijd opletten.’